Werkperikelen (gaan gewoon verder met de perikelen hihi)

Mijn man en ik werken beide. Man werkt fulltime en ik parttime, iets wat ik altijd heb gedaan sinds de kinderen er zijn. Met werken heb ik altijd een haat-liefde verhouding gehad. Van jongs af aan heb ik altijd gewerkt door bijbaantjes, vroeger als kind bij mijn pa in de zaak en vanaf mijn veertiende in het weekend bij diverse winkels. Vanaf mijn 20ste werk ik dan ECHT voor mijn centen en zat ik niet meer op school. Vanaf het moment dat ik ECHT voor mijn centen ging werken heb ik altijd een haat-liefde verhouding gehad met werk. Eerst hopte ik van baan naar baan. Ik wist niet goed wat ik wou en probeerde van alles uit. Ik werd er niet echt gelukkig van, was vaak snel erop uitgekeken. Ik groeide en leerde vaak snel en als ik aan mijn top zat, was ik te rusteloos en ging op zoek naar een nieuwe uitdaging. Toen mijn oudste dochter zo'n 6,5 jaar geleden werd geboren kwam er iets meer rust. Ik moest natuurlijk nu ook voor meer zekerheid zorgen. Er moesten vaste lasten betaald worden, we hadden ondertussen een koophuis en een klein meisje waar gezorgd voor moest worden, kortom mijn inkomen werd belangrijker. Ik deed werk wat ik wel leuk vond, maar of daar echt mijn passie lag? Dat niet mijn werk was goed genoeg. Zo hobbelde ik een paar jaar door, maar op een gegeven moment verloor ik weer de interesse en kreeg ik de mogelijkheid om vanuit huis te werken, ik deed het. Ik vind het heerlijk voor mijn kids er meer te kunnen zijn en zeker voor mijn oudste die niet naar een BSO hoeft. Met alle respect voor een BSO, maar mijn meisje is daar niet het kind voor. Die moet uit school echt eerst thuis acclimatiseren. Toch wringt de schoen nu weer, want thuiswerken is geweldig alleen doe ik weer iets iets waar niet mijn gevoel ligt. Het klinkt heel arrogant en verwend wellicht, maar ik vind het gewoon heel belangrijk om werk te doen waar je blij van word als je die eis op dat moment kan stellen. Kijk mocht ik nu ontslagen worden en een baan moeten vinden, dan moet je alles aanpakken vind ik, heb ik in het verleden ook gedaan! Goed even terugkomend. Ik ben in de afgelopen jaren er achter gekomen dat ik niet geschikt ben voor een groot bedrijf. Ik vind het lastig om met veel mensen te werken en zeker als de structuur binnen een bedrijf te formeel is. Ik word daar gewoon niet gelukkig van. Dus een klein bedrijf is top en het liefste dus alleen als zelfstandige. Nu werk ik in loondienst (eerder wel als zelfstandige gewerkt), maar de functie is zo vrij in te delen dat ik redelijk als zelfstandige werk en daar prijs ik mij gelukkig mee. Zeker de "tijd indelen" is zo belangrijk voor mij omdat mijn energiepijl vaak erg wispelturig is. Na al die jaren weet ik wat ik graag zou willen doen qua werk, een vak wat op mijn lijf is geschreven. Ik kan dat nog niet direct gaan doen, heb nog wat training en ervaring nodig, maar dat gaat lukken. Toch kan ik al werken in de aanloop er naartoe. Ik zou een beroep kunnen vervullen in de aanloop naar mijn uiteindelijke doel. In mijn eigen tijd, zoals ik het wil! Daar wil ik nu voor gaan, ik heb het te lang tegen gehouden, ook omdat het weer niet gaat op de manier zoals "het hoort". So what zou je denken. Toch vind ik het lastig en vervelend om altijd alles anders te willen doen/voelen als de kudde, niet omdat ik achter de kudde wil aanlopen, ik heb het gevoel mij te moeten verantwoorden aan de kudde. Dat hoeft niet! Maar dat punt vind ik nu lastig en moet ik aan werken. Liefs Lissey